292. Macomber Debbie Synowie PĂłĹnocy 01 Narzeczona dla brata

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

była wcale taka zła.
W tym momencie na ganku domu naprzeciwko stanę�
ła Abbey. Zajęci renowacją roweru, nie zauważyli jej po�
wrotu.
- Scott! - zawołała, po czym znikła w środku.
- Muszę iść - powiedział chłopiec.
- Okay. A ja dokręcę jeszcze szprychy i sprawdzę ło�
żyska. Wiesz, twoja mama wydaje się dzisiaj czymś pode�
nerwowana.
- Zauważyłem - oświadczył Scott z miną konspiratora.
- Może powinienem z nią porozmawiać?
- Nie radziłbym - odparł chłopiec. - Moja mama do tej
pory nie umawiała się z mężczyznami. A dzisiaj John i inni
zaprosili ją hurmem na obiad. Nie wie, co robić, jest w kro-
pce i dlatego zachowuje się jak osa. Czy sądzisz, że moja
mama powinna znów się ożenić?
- To mężczyzni się żenią, kobiety wychodzą za mąż,
zapamiętaj to sobie. A co się tyczy twojego pytania, to
naprawdę nie mnie tu radzić cokolwiek.
- Ale wiesz chyba, że pan Livengood dzisiaj się jej
oświadczył?
- Pete? Co do diabła! - wybuchnął Sawyer, lecz zaraz
wziął się w garść. Nie mógł przecież przed tym dziewię�
cioletnim chłopcem robić z siebie pośmiewiska. I tak za�
chowywał się jak smarkacz, radząc się go w sprawach zare�
zerwowanych wyłącznie dla dorosłych.
Abbey ponownie zjawiła się na ganku.
- Scott! Chodz na obiad.
- Za chwilę, mamo.
- Natychmiast.
- Lepiej już idz - powiedział Sawyer. - Przyprowadzę
rower po obiedzie.
Scott chwilę pomyślał i pobiegł w kierunku domu. Przy
furtce odwrócił się.
- Sawyer, nie przejmuj się! - wykrzyknął. - Myślę, że
i tak moja mama ciebie lubi najbardziej.
Niestety, zapewnienie chłopca było niewielką pociechą,
Abbey nie mogła jeść, jedzenie stawało jej w gardle.
Miała wrażenie, że przeżuwa trociny.
Jakby na przekór jej nastrojowi, dzieci tryskały wręcz i
energią. Były rozmowne jak nigdy.
- Sawyer podarował mi swój stary rower - oznajmił
w pewnym momencie Scott.
Nic nie odpowiedziała, jakkolwiek informacja dotarła
do jej uszu. Była myślami przy dzisiejszych wydarzeniach.
W Hard Luck roiło się od kawalerów. I ci kawalerowie
dokonali dziś inwazji na bibliotekę. Nie chodziło im
o książki. Tak naprawdę przyszli wypożyczyć sobie biblio�
tekarkę.
- Czy to prawda, że pan Livengood chce zostać twoim
mężem? - zapytała Susan. - Wszyscy w mieście już o tym
mówią.
- Czy dołożyć ci ryżu? - Abbey wolała zmienić temat.
Ale Susan okazała się nieubłagana.
- A ty chcesz zostać jego żoną?
- Oczywiście, że nie. Prawie nie znam pana Liven-
gooda.
- Uważam, że powinnaś wyjść za Sawyera - powie�
działa Susan z najpoważniejszą w świecie miną.
- Ani myślę. - Odłożyła nóż i widelec, z których i tak
od dawna nie robiła już użytku. - Przestańcie pleść bzdury.
- To nie są bzdury, mamusiu - upierała się dziewczyn�
ka. - Sawyer jest miły. Opowiedział nam kiedyś bajkę na
dobranoc, zawiózł nas nad to jezioro, nazwał je twoim
imieniem. Będzie dobrym mężem.
Abbey walnęła dłonią w stół.
- Dość o tym człowieku, dobrze? Przynajmniej przy
obiedzie.
Tym razem poskutkowało. Dzieci przeszły na temat no�
wych kolegów i zabaw i zrezygnowały z wciągania jej
w rozmowę.
Aż dziw, jak szybko i bezproblemowo wtopiły się w ży�
cie miasteczka. Poczuła się sama jak ten palec, osaczo�
na przez mężczyzn, którym mogła zaofiarować przyjazń
i sympatię, lecz którzy oczekiwali od niej czegoś więcej.
Aż w głębi duszy wstrząsnęła się. Uczucie poniżenia, wsty�
du i urażonej dumy omal że nie wycisnęło jej łez z oczu.
Pół godziny po obiedzie rozległ się dzwonek u drzwi.
Powiedziała Scottowi, że boli ją głowa i nie ma jej dla
nikogo.
Sawyerowi potrzebny był ten lot. Pod niebem myślało
mu się lepiej, precyzyjniej, logiczniej. Jak gdyby zainsta�
lowane w samolocie silniki nie tylko odrywały go od zie�
mi, lecz również od wszystkich ziemskich uwikłań i ogra�
niczeń.
Niebo porażało swoim błękitem. Ciemne okulary chro�
niły oczy przed ostrymi promieniami słońca. W dole prze�
suwał się krajobraz, niczym malunek na jakimś ogromnym
walcu.
Sawyer myślał o Abbey. Dotąd żadna kobieta nie zwią�
zała go tak silnie ze sobą. To była bez wątpienia sprawa
zmysłów. Abbey, choć skromna w najszerszym tego słowa
znaczeniu, szczupła, a nawet wiotka, promieniowała wręcz
erotyzmem. Pragnął jej i chociaż było to na pewno nie�
skromne pragnienie, nie znalazło dotąd wyrazu w żadnym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy