Philip K Dick Blade Runner

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

spotycznych sił czasu. I opuszczenia. Od lat nikt w tym mieszkaniu nie żył, zniszczenie
stało się niemal całkowite. Nie mógł sobie wyobrazić, jak miała zamiar mieszkać w tym
otoczeniu. Proszę posłuchać powiedział z przejęciem. Jeżeli przejdziemy się po
budynku i poszukamy, najprawdopodobniej zdołamy znalezć dla pani rzeczy, które nie
są aż tak zniszczone. Lampę w jednym mieszkaniu, stół w innym.
Zrobię to sama rzekła dziewczyna. Dziękuję.
Chce pani iść do tych mieszkań sama? Nie mógł w to uwierzyć.
Dlaczego nie? Znowu zadygotała nerwowo, uświadamiając sobie, że ponownie
powiedziała coś nie tak.
Próbowałem stwierdził Isidore. Raz. Od tej pory kiedy wracam do domu,
idę prosto do mojego mieszkania i nie myślę o niczym innym. Pokoje, w których nikt
nie mieszka setki pokojów i każdy z nich pełen jest rodzinnych fotografii, ubrań
i rzeczy, które należały do jakichś ludzi. Ci, którzy umarli, nie mogli nic wziąć, a ci któ-
rzy wyemigrowali, nie chcieli. Ten budynek, poza moim mieszkaniem, jest całkowicie
zchłamiony.
Zchłamiony? Nie rozumiała.
Chłam, to bezużyteczne przedmioty, takie jak reklamy przysyłane dawniej pocztą,
albo okładki po zużytych, papierowych zapałkach albo opakowanie po wczorajszej gu-
mie. Kiedy nikogo nie ma w pobliżu, chłam sam się rozmnaża. Na przykład jeżeli pój-
dzie pani spać, pozostawiając takie rzeczy w mieszkaniu, to kiedy obudzi się pani na-
stępnego ranka, chłamu będzie już dwa razy tyle. Zawsze staje się go coraz więcej.
Rozumiem. Dziewczyna patrzyła na niego niepewnie, nie wiedząc, czy mu wie-
rzyć. Nie była pewna, czy mówił to poważnie.
Oto Pierwsze Prawo Chłamu oznajmił. Chłam wypycha niechłam. Brzmi
to podobnie jak prawo Greshama o pieniądzu. A w tych mieszkaniach nie było nikogo,
kto mógłby walczyć z chłamem.
I dlatego opanował je całkowicie zakończyła za niego dziewczyna. Skinęła gło-
wą. Teraz rozumiem.
Pani mieszkanie powiedział jest zbyt zchłamione, aby w nim żyć. Może-
my zmniejszyć stopień zchłamienia. Jak już powiedziałem, możemy poszukać w innych
mieszkaniach. Ale... przerwał.
Co?
Nie możemy wygrać odparł Isidore.
44
Dlaczego? Dziewczyna wyszła do korytarza, zamykając za sobą drzwi. Stała ze
złożonymi na piersiach rękami i patrzyła na niego, próbując go zrozumieć. Albo tak mu
się wydawało. Przynajmniej go słuchała.
Nikt nie może wygrać z chłamem wyjaśnił. Chyba że chwilowo, w jednym
miejscu, takim jak moje mieszkanie. Udało mi się na jakiś czas stworzyć stan równo-
wagi między naporem chłamu i niechłamem. Ale jeżeli kiedyś umrę albo wyprowadzę
się, chłam znowu wszystko ogarnie. To powszechna zasada, która funkcjonuje w całym
wszechświecie. Cały wszechświat zmierza w stronę ostatecznego stanu całkowitego, ab-
solutnego zchłamienia. Poza, oczywiście, wspinaczką Wilbura Mercera dodał.
Dziewczyna spojrzała na niego.
Nie widzę żadnego związku.
Do tego sprowadza się cały merceryzm. Znowu poczuł ogarniające go zdziwie-
nie. Nie uczestniczy pani w zespoleniu? Nie ma pani skrzynki empatycznej?
Po chwili milczenia dziewczyna odparła ostrożnie.
Nie wzięłam jej ze sobą. Myślałam, że znajdę tu jakąś.
Ale przecież skrzynka empatyczna wyjąkał z podnieceniem jest najbardziej
osobistą rzeczą, jaką człowiek posiada! To przedłużenie ciała, sposób, w jaki człowiek
styka się z innymi, w jaki przestaje być sam. Ale pani to wie. Wszyscy to wiedzą. Mer-
cer pozwala nawet takim jak ja... przerwał gwałtownie. Ale było już za pózno, już to
powiedział i z wyrazu jej twarzy, z odruchu nagłej odrazy, zorientował się, że dziewczy-
na wie. Niemal zdałem test na inteligencję powiedział cichym, drżącym głosem.
Nie jestem bardzo specjalny, tylko w umiarkowanym stopniu. Nie takim, jak niektó-
rzy. Ale właśnie Mercera to wcale nie interesuje.
Jeżeli o mnie chodzi stwierdziła dziewczyna może pan to uznać za moje
podstawowe zastrzeżenie, jakie mam do merceryzmu. Głos miała czysty, obojętny. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy