520.Winston Anne Marie Wymarzony dom

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

do wyjścia.
Czuł jej ciało. Czuł te\, jak ocierają się ich biodra.
Nienawidził siebie, \e myśli tylko o jednym, ale nie mógł nic
na to poradzić.
Od samego początku był pod wpływem Lyn. Szybko
dostosowała się do codziennych obowiązków i doskonale
zajmowała się domem, za co był jej ogromnie wdzięczny. Był
zafascynowany jej bujnymi, rudymi włosami, karnacją i
wspaniałymi kształtami, których nabrała, kiedy odrobinę
przytyła.
Kiedy wszedł pewnego dnia do kuchni, wspięła się na
palce i wyciągnęła rękę po wazon, który stał dość wysoko i
nie mogła go dosięgnąć.
- Zdejmę go - powiedział bez zastanowienia. Przeszedł
przez kuchnię i niedbale poło\ył rękę na jej biodrze. W chwili,
kiedy poczuł jej ciało przytulone do swojego, podniecenie,
które odczuwał przez cały czas, uderzyło go z ogromną siłą.
Był tak zaskoczony swoją reakcją, \e odtrącił ją i szybko
wyszedł z kuchni.
Nie był wstanie tego pojąć. Zatrudnił tę kobietę na prośbę
siostry. Na początku czuł jedynie współczucie. Po tygodniu,
kiedy Lyn się odprę\yła i zajęła prowadzeniem domu, zaczął
dostrzegać jej kobiecość. Nie podejrzewał, \e będzie mu się
tak podobała.
Przechodząc obok konia, Cal chwycił za wodze i
poprowadził go w kierunku stodoły
- Muszę go oporządzić.
Jednak z chwilą kiedy znalezli się w stodole, myślał tylko
o tej kobiecie, która osuwała się właśnie na kolana.
Przewróciłaby się, gdyby jej nie obejmował. W pośpiechu
wypuścił wodze i objął ją drugim ramieniem. Czuł, jak dr\y i
przeklął Joego Parkera.
Doprowadził Lyn do ławki. Usiadł i wziął ją na kolana.
Wydawała cichutkie jęki. Przytulił ją. Wtuliła twarz w jego
szyję i poczuł jak stru\ki łez wpływają mu za kołnierz.
Płakała. Teraz Cal naprawdę był wściekły. Zazwyczaj była
bardzo dzielna.
- Cicho - uspokajał ją, kołysząc w ramionach. - Wszystko
będzie dobrze. Nie pozwolę cię skrzywdzić.
Nie było \adnej reakcji. Po kilku chwilach Lyn odetchnęła
głęboko.
- Nie mogę uwierzyć, \e on nie \yje - wyszeptała.
- Przykro mi - powiedział, chocia\ nie mógł zrozumieć,
dlaczego Lyn tak bardzo rozpacza. On nie mógłby czuć
smutku z powodu śmierci takiego łotra.
Poruszyła się.
- Mnie nie jest przykro. Był dla mnie okropny. Nawet po
rozwodzie bałam się go. Czuję ulgę. Czy jestem potworem?
Przez chwilę się zastanowił.
- Nie. To świadczy o twoim zdrowym rozsądku. Nastąpiła
chwila ciszy. Przesuwał dłonie po jej plecach.
Czuł, jak przestaje dr\eć.
- Gdy tylko wrócimy do domu, zadzwonię do adwokata -
obiecał.
Znieruchomiała. Powoli się odsunęła, \eby zobaczyć jego
twarz. Patrzyła na niego chmurnymi oczami.
- Nie stać mnie na adwokata - oświadczyła, a jej głos był
o kilka tonów ni\szy.
- Ale mnie stać - zdecydował. - Nikt nie wsadzi cię do
więzienia za coś, czego nie zrobiłaś.
Milczała przez chwilę. Widział, jak rozpatruje ró\ne
warianty. W końcu się odwróciła.
- Nie wiesz, czy go nie zabiłam. Chwycił ją za ręce i
lekko potrząsnął.
- Wiem.
Znowu spojrzała na niego.
- Mieszkasz w moim domu od dwóch miesięcy -
przypomniał jej. - Widziałem cię z moją rodziną i
przyjaciółmi. Wiem, jak postępujesz ze zwierzętami. Jeśli do
tej pory nie zabiłaś tej wścibskiej kozy, to nie mogłaś zabić
nikogo.
Nie odwzajemniła uśmiechu.
- Chciałabym być tego tak pewna. - Podniosła szczupłą
rękę i potarła skroń. - Gdybym tylko sobie przypomniała...
- Przestań - przerwał jej ostro. Złapał ją za rękę i wziął w
ramiona. - Nikt cię ju\ nie skrzywdzi. - Z chwilą, kiedy to
powiedział, zdał sobie sprawę, \e to zabrzmiało zbyt
emocjonalnie. Przecie\ łączyła ich tylko słu\bowa zale\ność.
Ciągle jednak był zdenerwowany, więc w tej chwili nie
obchodziło go, jak ona to zinterpretuje.
Lyn siedziała przytulona do niego. Poczuł jej ciepły
oddech na szyi. Odprę\yła się. Poczuła się bezpiecznie.
Chciał jej powiedzieć, \e nie mo\na mu ufać. Potrzebował
niewielkiej zachęty, by się z nią kochać. Była taka bezbronna, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy