Barber Chris & Pykitt

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

starym tropem.
W tym miejscu warto się odwołać do dzieła Johna H. Parry'ego z 1834 roku pod tytułem The
Cambrian Plutarch (Kambryjski Plutarch). Na stronach 1-3 autor przedstawia trudności, jakie
czekają na badacza historii Artura, oraz podaje prawdziwą tożsamość sławnego króla:
Wydobycie prawdy na jaw spod zasłon legendy i wzniesienie dumnego gmachu historii na
ruinach baśni zawsze jest zadaniem niełatwym. Trudno rozproszyć dziecięce wizje, bo mimo
wpływu doświadczeń dorosłości umysł broni się przed wyzwoleniem z czaru dawnych
złudzeń.
Nic tak dobitnie nie potwierdza słuszności tych spostrzeżeń jak historia sławnego Artura,
otoczona romantycznym nimbem rycerskości, ukryta w wymyślnej scenerii mitu. Odarcie
naszego bohatera z tych złudnych ornamentów i przedstawienie światu w prawdziwej postaci
- nie jako triumfującego zdobywcę dalekich krain, nie jako pogromcę olbrzymów i królestw,
nie jako uosobienie wszelkich cnót ludzkich, a nawet posiadacza nadludzkich mocy, ale po
prostu jako wojownika słynącego z męstwa i wspaniałych zwycięstw, ale poza tym nie
różniącego się od współczesnych - to doprawdy przedsięwzięcie nadzwyczaj ryzykowne.
Możemy wszelako stwierdzić, iż po oczyszczeniu życia Artura z wszelkiej fikcji i
pozostawieniu tylko tego, co zaakceptuje krytyczny umysł prawdziwego historyka, pozostaje
prawdziwa chwała, która aż nadto wystarczy, by uwiecznić imię wielkiego króla.
Artur był synem Meuriga ap Tewdriga, księciem sylurskich Brytów na początku szóstego
wieku, i wedle wszelkiego prawdopodobieństwa słynnym Uthyrem bądz Utherem. 1
Inną książką zawierającą tę samą identyfikację jestDictionary ofWales (Słownik Walii)
Lewisa z 1759 roku:
Meurig ap Tewdrig, mąż wielkiej odwagi i mądrości, był ojcem Artura, którego walijscy
pisarze wysławiają teraz jako wielkiego bohatera. On też odziedziczył tron Meuriga. 2
W roku 1801 William Coxe wydał książkę Coxe's Tours of Monmouthshire (Podróże Coxe'a
po Monmouthshire), w której napisał:
Powiadają, że kościół został wzniesiony w Mathem przez Meuriga, bądz Maurice'a, który był
ponoć ojcem Artura, słynnego brytyjskiego bohatera. 3
Autorzy cytowani na potwierdzenie identyfikacji Athrwysa, króla Gwentu, jako króla Artura.
1073-1086:
1120-1140:
Piętnasty wiek:
1502-1555:
1520-1565:
1572:
1572-1591:
1591:
Lifris: 1ta Cadoci [%7łycie św. Cadoca]. Kroniki Llancafarn
Rejestr darów dla kościoła Llandaffa za czasów trzech-biskupów - św. Dyfriga (ok. 500-512),
św. Teilo (ok. 512-563), i św. Eudoggwy (ok. 563-570).
Dafydd Ddu ("Czarny Dawid"), przeor Neath Abbey,
Y Cwta Cyfarwydd o Morgannwg [Krótki przewodnik po Glamorganie].
Rejestr Nealhe Abbey, zawierający kronikę początków Glamorganu.
Rejestr parafii Brecon, zawierający kronikę początków hrabstwa Brecon.
Sir John Price z Brecon, Historia Britannicae Defensio (1573), str 120-123.
Lewys Morgannwg (Llywelyn ap Rhisiart) w elegii o św. Illtydzie.
Sir Edward Stradling z St. Donafs Castle (1529-1609). The Winning of the Lordship of
Glamorgan Out of the Welshmen s Hands.
Llywelyn Sion of Llangewydd (1540-1615),Z(yma Enwau a Hiliogaeth Brehinoedd
Morgannwg ["These be the Names and Genealogiem oftheKings of Glamorgan"], str. 45.
Sir Edward Mansel of Margam (zm. 1595), The Winning of Glamorgan: Another Account of
the Corning of the Normans in a Shorter Story than Before, str. 23.
1606: Thomas ap John (zm. 1616), The History of Brecon (Harleian MS 6108).
1673: Sir William Dugdale, Monasticon Anglicanum, tom 3, str. 190.
1729: Wielebny doktor David Nicholl, The Antiąuities of Llantwit Major, str. 45-53.
1747: Thomas Carte, A General History of England, tom l, księga III, str. 202.
1759: Lev/is,Dictionary ofWales.
1775: Wielebny John Whitaker, The History of Manchester, tom 2, str. 34.
1777: Wielebny N. Owen, Yr Hynafion Cymraeg.
1796: David Williams, The History ofMonmouthshire, str. 75.
1801: William Coxe, Ań Historical Tour ofMonmouthshire.
1803: William Owen Pughe, The Cambrian Biography, str. 14.
1804: John Duncumbe, Collections towards the History and Antiquities ofthe County of
Herefordshire, tom l, str. 31.
1807: Sharon Turner, The History ofthe Anglo Saxons, tom l, str. 101-102.
1819: John Hughes, Horae Britannicae, tom 2, str. 193-195. 1824:
John H. Parry, The Cambrian Plutarch, str. 3.
1829: Joseph Ritson, The Life of King Artur from Ancient Historians and Authentic
Documents, str. 88.
1836: Rice Rees, Ań Essey on the Welsh Saints, str. 185-186. 1858:
Thomas Bullfinch, The Agę ofChivalry, str. 394.
1860: Joseph Stephenson, przekład książki Williama Malmes-bury, History ofthe Kings of
England, str. 11.
1870: Ebenezer Cobham Brewer, The Dictionary ofPhrase and Fable, str. 66.
1891: Robert Owen, The Kymry, their Origin, History and International Relations.
1911: Owen "Morien" Morgan, A History of Wales, str. 118.
Jednak współcześni historycy nie zgadzają się z tezą, że Athrwys, syn Meuriga, był
historycznym i legendarnym królem Arturem, ponieważ według ich interpretacji walijskich
genealogii, żył on w innym stuleciu.
Doszliśmy do wniosku, że jeden lub więcej uznanych uczonych popełniło poważny błąd,
który sprawił, iż nie mogli odkryć prawdziwej tożsamości króla Artura. Nie jest naszym
zamiarem ośmieszanie tych wybitnych historyków - pragniemy jedynie pokazać ich pomyłki,
gdyż tylko w ten sposób można odkryć prawdę.
Profesor Hector Munro Chadwick zbudował genealogię dynastii Gwentu na podstawie księgi
Boneddy Saint (Rody świętych) i Liber Landavensis, starożytnego rejestru katedry Llandaffa
w Cardiff. Popełnił przy tym błąd polegający na umieszczeniu w niewłaściwym miejscu
Meuriga ap Tewdriga, króla Glamorganu i Gwentu. W wyniku tego jego syn Athrwys znalazł
się w genealogii w VII wieku, a więc sto lat po panowaniu króla Artura.
Patrz Studies in Early British History (Cambridge: Cambridge University Press, 1954), str.
51.
Sytuację jeszcze bardziej skomplikował John Morris, podając, że syn Athrwysa Morgan
Mwynfawr ("Rycerski"), od którego imienia pochodzi nazwa Morgannwg (pózniej
Glamorgan), walczył w drugiej bitwie pod Mount Badon w 665 roku. Jednocześnie ten sam
autor pisze, iż najważniejszym przywódcą VI wieku działającym na emigracji był
prawdopodobnie Arthmael, o którym wszakże niewiele wiadomo. Arthmael to odmiana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy