Brenden Laila Hannah 10 Godzina Przeznaczenia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zawsze zostaną przyjaciółmi.
- Uważam, że powinniście iść do łóżek - oznajmił Flemming po chwili milczenia. - Na razie
wygląda na to, że Hannah jakoś się trzyma. Położę się na tym łóżku obok i trochę odpocznę. Gdyby
coś się działo, natychmiast was zawołam.
- Ale ty potrzebujesz odprężenia - upierał się Ole. -Nie możesz czuwać przez całą noc sam.
- Jeśli będę bardzo zmęczony, to poproszę o pomoc, zaufaj mi.
Ole zdecydowanym gestem pogładził rękę leżącą bezwładnie na kołdrze. Była zimna i
wilgotna, ale on zdawał się tego nie zauważać.
- Spij i zdrowiej, mamo. Proszę cię.
�shild też podeszła, żeby pożegnać się z teściową.
- Jutro zobaczysz naszą małą dziewczynkę - szepnęła. - Ale przede wszystkim musisz
odpocząć. - Potem leciutko musnęła czoło i policzek Hannah i wyszła z Olem z pokoju.
Rozdział 11
Wrześniowa noc była ciemna i wietrzna, buki wokół S�rholm zginały się, szarpane wichurą.
Fale na jeziorku pokryła biała piana, a kaczki schroniły się na lądzie. Liście spadały na wodę, nocne
ptaki przycupnęły na gałęziach i czekały. Ciemne burzowe chmury przetaczały się nad ziemią,
wciąż jednak nie spadła ani kropla deszczu.
Piękny rozległy pałac pogrążony był w ciemnościach, tylko w jednym oknie tliło się mdłe
światełko.
Ole zerwał się nagle przerażony i usiadł na łóżku.
- Mamo! - szeptał w ciemność. Przez chwilę siedział sztywny, słyszał, że �shild obok
oddycha miarowo. On sam wstrzymał dech, wpatrywał się w jaśniejszy zarys okna.
- Mamo! - powtórzył, wiedząc, że chwila przeznaczenia nadeszła. Obudził się, bo matka go
wołała. Jasno i wyraznie. Nie ze strachu czy bólu, ale po to, żeby mu coś powiedzieć.
Ole głęboko wciągnął powietrze, odsunął kołdrę, po omacku szukał spodni. Jakaś wielka
siła pchała go do matki. Nie zapalał lampy, po ciemku wybiegł na korytarz, równocześnie zapinał
koszulę. Trzymając się ściany, dotarł do schodów i zbiegł na dół.
Ostrożnie otworzył drzwi do pokoju chorej, tym razem nie pukał. Flemming leżał na swoim
łóżku i spał. Gdy Ole wszedł, zerwał się i spojrzał na żonę.
- Hannah? Ty nie śpisz?
Ole podszedł do łóżka i zobaczył, że matka wpatruje się w nich szeroko otwartymi,
przytomnymi oczyma. Gdyby nie wiedział, jak się sprawy mają, mógłby pomyśleć, że obudziła się
tylko na chwilę, by zaraz znowu zapaść w sen.
- Mamo? No i jak ty się masz?
- Flemming... - Hannah mówiła bardzo cicho, ale głos brzmiał wyraznie. Ole słuchał. Czy
mama zaczyna dochodzić do siebie?
- Czy pamiętasz szal i broszkę, które przysłałeś mi na pierwsze Boże Narodzenie? Kiedy
jeszcze mieszkałam w Hemsedal?
- Tak, Hannah, pamiętam. - Flemming musiał się pochylić, by słyszeć, co żona mówi. -
Broszkę, przedstawiającą nas oboje ciasno do siebie przytulonych i jedwabny szal?
- Tak. Czy mógłbyś mi je przynieść?
- Oczywiście, Hannah. Chcesz coś jeszcze? Hannah pokręciła tylko głową. Nic więcej.
Flemming wyglądał na zamyślonego, kiedy szedł w stronę drzwi, ale się spieszył.
- Ole? - Hannah wodziła wzrokiem po pokoju, szukając syna. Nie mogła ruszać rękami,
odwracanie głowy też sprawiało jej ból. - Jesteś tu?
- Jestem, mamo. - Usiadł przy niej na krawędzi łóżka tak, by mogła widzieć go wyraznie. -
Nie wolno ci się męczyć.
- Ole, mój chłopcze. - Oczy Hannah płonęły ciepłem i miłością, ale łez w nich nie było. -
Ole, to ty znaczyłeś dla mnie najwięcej w tym życiu. Nauczyłeś mnie, jak być silną. Musiałeś wiele
znosić ze względu na tę zdolność jasnowidzenia, ale nigdy się nie skarżyłeś. Musisz wiedzieć, że
bardzo cię ceniłam, mój chłopcze. Bardzo.
Hannah musiała odetchnąć. Było oczywiste, że z trudem wypowiada słowa, ale nie
zamierzała przestać. Dzisiejszej nocy musi powiedzieć... wszystko.
- Czy czujesz, kiedy ściskam twoją rękę? - Ole zaczął się nagle zastanawiać, czy nie pieści [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy