Delaney Joseph Kroniki Wardstone 06 Starcie DemonĂłw

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

na sztorm, schroniliśmy się w porcie. Lecz zwykle pogo�da nam sprzyjała, podobnie jak
wiatr. Potem, gdy odda�liliśmy się od klifów ojczyzny, szykując się do przeprawy przez
Kanał, usłyszałem w dali coś jakby grzmoty.
- Kolejny sztorm? - spytałem.
Bill Arkwright pokręcił głową. Zmarszczył brwi.
- Nie, mości Wardzie, to dudnią działa. Jeśli się nie mylę, osiemnastofuntowe.
Niedaleko wybrzeża toczy się bitwa. Może jej rezultat będzie po naszej myśli.
Moją ojczyznę najechał sojusz państw leżących na wschód i południowy wschód od naszej
wyspy. Dziw�nie się czułem tak blisko pola bitwy, żeglując po otwar�tym morzu.
po przeprawie przez Kanał wpłynęliśmy wprost w serce wielkiego sztormu na Zatoce
Biskajskiej. Nad głowami pioruny rozdzierały niebo, grzmoty do złu�dzenia przypominały
wcześniejsze strzały z dział. Roz�gniewane, pokryte płatami piany, morze rzucało stat�kiem
na wszystkie strony. Nie tylko ja obawiałem się, że utoniemy, lecz załoga przyjmowała
wszystko męż�nie. Wkrótce osiągnęliśmy spokojniejsze wody. Z każ�dym dniem robiło się
coraz cieplej.
W końcu, pokonawszy cieśninę, którą mama nazwa�ła Słupami Heraklesa, wpłynęliśmy na
Morze Zród�ziemne, ze wszystkich stron okolone lądem.
- Kim był Herakles? - spytałem mamę. - Grekiem?
- Tak, synu. Herakles był herosem, człowiekiem o niezwykłej sile - odparła. - Był
najsilniejszym czło�wiekiem na świecie. Widzisz tę wielką skałę na pół�nocy? Nazywa się
Gibraltar, to jeden z dwóch słupów. Herakles podniósł ją i cisnął w morze.
Roześmiałem się. Niewiarygodne! Jaki musiałby być wielki, by dokonać czegoś takiego.
- Możesz się śmiać, synu - upomniała mnie mama - lecz Grecja to kraj, w którym
opowiada się wiele nie- zwykłych historii. I prawdziwych jest więcej, niż mógł�byś
przypuszczać.
- Ale z pewnością nie rzucanie skałą!
Mama nie odpowiedziała, jedynie uśmiechnęła się tajemniczo i odwróciła. Nim jednak
zdążyła postąpić kilka kroków, skinęła na mnie, toteż podążyłem za nią do kabiny. Wcześniej
nie zapraszała mnie do środka, więc zastanawiałem się, czego chce. Wyraznie pragnę�ła
wyjawić mi coś na osobności.
Poprowadziła mnie w półmrok kabiny, zapaliła lam�pę i postawiła na środku stołu, po czym
poleciła ge�stem, bym usiadł naprzeciw niej.
- Myślę, że nadeszła pora, byś dowiedział nieco wię�cej o sprawach, które czekają nas
w Grecji - zaczęła.
- Dziękuję - odparłem. - Martwiłem się, że nic mi nie mówisz.
- Wiem, synu. Obawiam się jednak, że wiele spraw pozostaje także przede mną
zakrytych. Martwię się, że Ordyna może przejść przez portal przed naszym przybyciem. Jak
mówiłam, odwiedza nasz świat co siedem lat, ale nie zawsze tego samego dnia.
- Nie orientujemy się zatem, kiedy się zjawi?
_ Nie, ale tuż przedtem ujrzymy nieomylne zna�ki. Najpierw ptaki i zwierzęta umkną z całej
okolicy, potem niebo zżółknie, a z miejsca, w którym otworzy się portal, wylecą trąby
powietrzne. Zawsze tak było. W trzy dni i trzy godziny pózniej będziemy martwi albo Ordyna
zostanie zniszczona.
- Istnieje w ogóle jakaś szansa, mamo? - spytałem. Wszystko, co mówiła, brzmiało
zaiste straszliwie. Tak wiele zależało od dalszego rozwoju wypadków.
- Owszem, synu, istnieje. Ale nie będzie łatwo. Kie�dy Ordyna pojawi się na równinie
na południe od Ka- lambaki, spróbuje splądrować miasto, zabić wszyst�kich mieszkańców i
pochłonąć ich krew. Ci, którzy umkną jej sługom, zginą z rąk menad, następnie zaś zostaną
przez nie pożarci. Nikt nie ujdzie z życiem.
- A co z mieszkańcami miasta, mamo? Czemu wciąż tam żyją, skoro to się powtarza co
siedem lat?
- Zbudowali tam domy, synu. Poza tym są biedni. Na całym świecie ludzie mieszkają
niedaleko czynnych wulkanów, na terenach nękanych przez trzęsienia zie�mi bądz powodzie.
Nie mają wyboru. W Kalambace wiedzą przynajmniej, kiedy nadejdzie niebezpieczeń�stwo, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy