Glenn Puit WiedĹşma

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Nie chcieli, żeby pokazała się w sądzie w czymś takim. W gazetach pisali, że mama była
lolitką .
Christine została skazana i odesłana do więzienia dla kobiet.
Był to kompleks budynków, zimny beton i kraty, zajmujący powierzchnię pięćdziesięciu
hektarów. Wybudowano go w 1952
roku na obrzeżach Los Angeles. Pierwotna nazwa - Frontera1 - nawiązywała do nadziei
więzniarek na odzyskanie wolności, chociaż większość z nich mogła (i nadal może) wybić
to sobie z głowy. Przetrzymuje się tu najgorsze przestępczynie stanu Kalifornia -
morderczynie i złodziejki - a wśród nich słynną Leslie Van Houten, która w 1969 roku brała
udział w zabójstwie Rosemary i Lena LaBianców, dokonanym przez wyznawców Charlesa
Mansona. Christine idealnie tu pasowała.
1 Frontera (hiszp.) - granica.
Mamę łączyła z tymi kobietami jakaś niewypowiedziana nić porozumienia .
Smith pracowała w więziennej kuchni. Wynosiła niektórym więzniarkom ciasta i słodycze,
czym zyskała ich przyjazń. Kiedy chciano jej przydzielić inne zajęcie, wpadły w szał.
Pewnego dnia na jej miejsce przyszła jakaś inna kobieta, a one oblały ją wrzącą kawą -
opowiadała Brookey. Matka miała w sobie coś, co pozwalało jej uwodzić ludzi i
manipulować nimi .
Zaniknięcie Christine w zakładzie stanowiło przełomowy moment w życiu dziecka, które
nie mogło uciec od prawdy, niezależnie od tego, jak bardzo się starało.
Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, co się dzieje. Zawaliłam drugą klasę i nikt nie
wiedział dlaczego. Nie mogłam myśleć o niczym innym, jak tylko o matce siedzącej w
więzieniu.
Nie potrafiłam skupić się na nauce. Z nikim o tym nie gadałam, ani z nauczycielami, ani z
przyjaciółmi. Nie chciałam się zwierzać, bo bałam się drwin. Uśmiechałam się więc i
próbowałam jakoś to przetrwać .
Travis również mocno to przeżył. Ojciec pogorszył tylko sprawę, ukrywając przed nim
prawdę. Kazał Brookey nakłamać bratu, że Christine umarła i została pochowana.
�Powiedz braciszkowi, że mamusia nie żyje� - przytoczyła jego słowa West. Tatko
myślał, że Travis nie zrozumie. Kiedy dowiedział się o śmierci matki, nie mógł przestać
płakać. Miałam okropne wyrzuty sumienia, że musiałam kłamać, ale nie wiedziałam, jak
się do tego zabrać. Choć na pewno było to najgorsze rozwiązanie .
Według Leroya zmuszenie ośmioletniej dziewczynki do tak ohydnego kłamstwa było jak
najbardziej dopuszczalne. W ten sposób chciał bowiem wprowadzić małą Brookey w
dorosłość.
Spodziewał się, że wszystko zrozumiem, że będę opiekować się zarówno nim, jak i
bratem. �Chcesz, żebym traktował cię jak dorosłą, to zachowuj się jak dorosła� .
Dla dzieci był to trudny okres, ale najgorsze miało dopiero nadejść. Niecały rok po
aresztowaniu Christine Leroy zabrał je na kilka miesięcy do Fresno. Potem przenieśli się
do Oregonu, gdzie przebywali prawie pół roku, a następnie do San Luis Obispo i z
powrotem do Bakersfield.
Ciągle się czymś martwiliśmy. I bez przerwy byliśmy w drodze - mówiła o swoim
dzieciństwie West. Zawsze i wszędzie towarzyszyły nam jakieś traumy. Tata pił całymi
dniami i w nocy.
Doprowadził się do takiego stanu, że wyrzucili go z pracy.
Mieszkaliśmy w obskurnych hotelikach, a na obiad jedliśmy krakersy. Przenosiliśmy się z
miejsca na miejsce, od motelu do motelu. Kiedy nie mieliśmy co jeść, pukaliśmy do
sąsiadów .
W 1962 roku Leroy doszedł do wniosku, że dzieci poradzą sobie lepiej bez niego. Zawiózł
je więc do sierocińca w Bakersfield.
West miała osiem lat, a Travis zaledwie pięć, kiedy wylądowali pod drzwiami ośrodka
Sunnycrest prowadzonego przez baptystów.
Tatko tłumaczył, że nie ma innego wyjścia, a ja zaczęłam wrzeszczeć. Myślałam, że to
znowu przeze mnie, że zrobiłam coś złego i dlatego nas zostawia. Krzyczałam, że będę
już grzeczna i będę go słuchać, ale nie o to chodziło. On po prostu nie umiał opiekować
się własnymi dziećmi . [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy