Lien_Merete_ _Zapomniany_ogrĂłd_02_

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Cieszyła się już na tę chwilę, gdy okres żałoby minie i będzie mogła zdjąć
czerń. Ona i tak nie wróci jej ojca, była jedynie sygnałem, że jest posłuszna
obyczajom. %7łałobę po zmarłym ojcu, którego nie zdążyła poznać na nowo,
nosiła w sercu.
- Klara? Margit? Jest tu kto?
Powtórzyła wołanie, tym razem głośniej, ale nikt jej nie odpowiedział.
Służba pewnie rozeszła się już do domów, Klara zaś wspominała, że ma
zamiar odwiedzić kilku wieśniaków i rybaków, by się upewnić, czy będą w
stanie dostarczyć im świeże produkty w przyszłym tygodniu. Emily miała
hotel tylko dla siebie, być może już po raz ostatni tego lata.
Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi i Emily aż drgnęła wystra-
szona. Aksel! Serce znów zaczęło tłuc się w piersi. Czyżby czekał, aż zo-
stanie sama? Ożyła nadzieja.
Emily pobiegła do drzwi, otworzyła je i stanęła twarzą w twarz z nie-
znajomym mężczyzną. Jej rozczarowanie było tak wielkie, że musiała z ca-
łej siły wziąć się w garść, by nie zatrzasnąć mu drzwi przed nosem.
- No proszę! Hotel pod Białą Rdzą znów otwarty! Kto by pomyślał? Po
tylu latach!
R
L
To nie był nieznajomy. Te oczy i rysy twarzy, głos. Wszystko to przy-
pominało przeszłość. Emily zakręciło się w głowie. Musiała się przytrzy-
mać.
- Pan... Ty... jesteś...
Odsunęła się na bok i wpuściła go do środka. Stanęli w holu. Milczeli.
- A więc ty jesteś Amelia Victoria! - odezwał się w końcu przybysz. -
Pozwól, że ci się uważnie przyjrzę. - Zmrużył oczy i patrzył na nią badaw-
czo. W końcu kiwnął głową. - Rzeczywiście. Nie tak wiele się zmieniłaś.
Wobec tego to w istocie prawda.
Emily przyglądała mu się z lekkim zażenowaniem. Sprawiał wrażenie
zmęczonego, wyglądał nieporządnie. Był nieogolony, a oczy miał lekko
przekrwione. Długi płaszcz był ubrudzony na rękawie i barku.
- Masz rację, siostrzyczko - powiedział, zdejmując okrycie. - Piłem.
Bardzo mi to było potrzebne.
Emily tylko kiwnęła głową, nie znajdując słów. Zresztą nie ufała wła-
snemu głosowi. Brat i siostra stanęli wreszcie naprzeciw siebie, lecz byli
sobie obcy. Dzieliło ich dwanaście lat, a także całe mnóstwo kłamstw i nie-
domówień. Już się nie znali.
- Wyglądasz tak, jakbyś ujrzała ducha. Czyżbym był aż tak bardzo po-
dobny do ojca? Ludzie zwykle tak mówią. Bo ty jesteś bardzo podobna do
matki. To zresztą też często powtarzają.
- Ja...
- Masz zamiar przyjmować mnie w holu? Nie zaproponujesz kieliszka
wina?
Emily tylko przytaknęła i zaprowadziła go do kuchni. Wyciągnęła bu-
telkę wina i zaczęła się z nią siłować. Brat wyjął jej butelkę z rąk i otworzył
wprawnym ruchem.
Potem bez wahania sięgnął do właściwej szafki po dwa kieliszki, nalał
jeden i podał jej.
- A więc nie umarłaś, Amelio. Zdrowie! Nie uwierzyłem Holstowi, gdy
do mnie o tym napisał. Uznałem, że jesteś poszukiwaczką szczęścia, która
pojawiła się nie wiadomo skąd. Kimś, kto usłyszał jakieś dawne historie i
25
R
L
postanowił wykorzystać swoją szansę. Ale teraz, gdy widzę cię na własne
oczy...
- Ja tu nie przyjechałam sama z siebie - zaprotestowała. - Nic o was nie
wiedziałam.
- No tak. Ojcu wreszcie udało się natrafić na wasz ślad. Niektórzy z
pewnością powiedzą, że początkowo dostatecznie mocno się nie starał.
O co mu chodzi? Oboje wypili. Emily czuła, że powinna coś powie-
dzieć, powitać jakoś brata.
- Jak zwykle cię nazywałam?
- Erling - odparł, uśmiechając się po raz pierwszy. - Naprawdę nic nie
pamiętasz?
- Nic. Czasami mam wrażenie, że zaraz, zaraz coś mi się przypomni.
Rozpoznaję zapachy, przypominają mi się dzwięki i miewam króciutkie
przebłyski z przeszłości. Zaraz potem znów wszystko ulatuje.
- A co twoja matka na to, że tu wróciłaś? Powiedział: twoja matka".
Czyżby całkiem się od
niej odciął, odkąd go opuściła?
- Jest zrozpaczona. Mam z tego powodu wyrzuty sumienia. Obie sądzi-
łyśmy, że wrócę do Bergen już po kilku dniach. Matka nie jest zdrowa. Nie
wiem, czy Holst ci o tym wspomniał, ale gdy przyszedł list od ojca, doznała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy