MacLean_ _HMS

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

uderzyły nieco wyżej: w wieżę X" i pokład X". Wieża rozwalona na dwie części, jakby rozcięta
toporem, wyskoczyła z barbetty2 i padła na rozbity tylny pokład.
Poza obsługą działek na śródokręciu i całą obsadą wieży X" zginął tylko jeden człowiek, ale za
to człowiek niezastąpiony. Odłamek pierwszej bomby spowodował rozerwanie się butli ze sprężonym
powietrzem w warsztacie torpedowym, gdzie na sekundę przedtem schronił się starszy bosman
Hartley - niezastąpiony bosman, który w trudnych dniach stał się jednym z bohaterów.
Ulisses" wpadł w czarną chmurę gęstego dymu. Stirling" stał w płomieniach - wybuchły
zbiorniki z ropą. Nikt nie mógł się zorientować, co nastąpiło w następnych dziesięciu minutach. Dym,
płomienie i przedśmiertna męka były czyśćcową próbą ludzi. Nagle Ulisses" wynurzył się z osłony
dymu. Nie posiadające już bomb heinkle siekły po nim z działek i karabinów maszynowych. Jak
żądne zemsty wilki szarpiące padającą ofiarę chciały jak najprędzej dobić Ulissesa". Lecz z jego
pokładu odszczekiwały się jeszcze nieliczne działka.
Tuż przed mostkiem ujadały sprzężone oerlikony. Turner rzucił okiem w tamtą stronę. Dojrzał
strzelca, który słał smugowe pociski prosto w nurkującego heinkla. Samolot również otworzył ogień.
Turner rzucił się na pokład, pociągając za sobą Kapok-Kida. Bombowiec odleciał, armatka zamilkła.
Powoli Turner podniósł się i zerknął na oerlikona. Strzelec zginął, posiekany pociskami.
1 Jeden wybuch lub nawet kilka w tej samej części okrętu nie jest w stanie zniszczyć czy uszkodzić wszystkich generatorów na
dużym okręcie wojennym, a nawet nie może uszkodzić wszystkich części głównego obwodu, który zaopatruje w prąd cały okręt. Gdy
generator lub część obwodu jest uszkodzona, wówczas odpowiednie bezpieczniki automatycznie wyłączają daną część okrętu z
obwodu. Tak jest w teorii, lecz nie zawsze w praktyce. Bardzo wiele i to poważnego hałasu było wokół wiadomości, że co najmniej
jeden okręt liniowy marynarki brytyjskiej zatonął po prostu dlatego, że nie działały bezpieczniki i główne uzbrojenie stało się
bezużyteczne (przyp. aut.).
2 Barbetta - łożysko, na którym obraca się wieża artyleryjska na okręcie.
143
Za plecami komandor usłyszał szamotanie; wychudły marynarz odepchnął powstrzymujące go
ręce i przeskoczył burtę mostka. Przez moment Turner widział bladą i napiętą twarz Chryslera, tego
samego Chryslera, co od chwili otworzenia centrali azdyku ani się nie uśmiechnął, ani odezwał
słowem; jednocześnie zauważył, że trzy heinkle zawróciły do nowego ataku.
- Padnij, kryj się, głupcze! - krzyczał Turner. - Chcesz popełnić samobójstwo?!
Chrysler patrzył na dowódcę szeroko otwartymi oczyma, ale jakby go nie poznawał. Zeskoczył
na platformę działka. Turner podciągnął się aż za burtę pomostu i spoglądał za nim.
Chłopiec wytężał wszystkie siły, aby wyciągnąć zabitego celowniczego ze stanowiska. Pracował
w straszliwej, przerażającej ciszy. Gwałtownymi, prawie konwulsyjnymi szarpnięciami wydostał
martwe ciało spomiędzy osłon i ostrożnie złożył na platformie. Sam wdrapał się na stanowisko.
Komandor widział, że jego delikatne ręce są pokrwawione. Kątem oka dostrzegł płomyki tryskające z
broni pokładowej heinkla. Znów rzucił się na pokład.
Minęło dwie, trzy sekundy, w czasie których pociski samolotu bębniły po pancernych płytach
pomostu. I wtedy odezwały się oba sprzężone oerlikony. Chłopiec musiał do ostatniej sekundy
celować. Huknęło sześć wystrzałów. Tylko sześć. Wielki cień samolotu buchnął dymem, przemknął
tuż nad mostkiem, zaczepił skrzydłem o wieże centralnego celownika i spadł do morza.
Chrysler nie ruszył się ze stanowiska. Palce prawej dłoni wpił w lewe przestrzelone ramię,
próbując bezskutecznie zacisnąć rozerwaną arterię, z której buchała krew.
Gdy następny bombowiec pochylił łeb do ataku, Turner widział, jak ranny chłopiec drżąc na
całym ciele zacisnął ręce na spustach działek.
Rozpłaszczony tuż obok Kapok-Kida na pokładzie mostku komandor w bezsilnej złości tłukł
pięścią o deski. Myślał o admirale Starrze, o człowieku, który ponosił winę za ich klęskę. Czuł, że
nienawidzi go tak, jak tylko można nienawidzić. W tej chwili mógłby go zabić. Myślał o Chryslerze, o
potwornym, piekielnym wprost bólu, jaki musiał przetrzymać opierając ramie o drgające od
wystrzałów podłokietniki; o tym, jak ból zaćmiewa młode, piwne oczy chłopca.
Jeśli przeżyję - myślał Turner - przedstawię go do Victoria Cross!
Nagle strzelanina ustała. Heinkel skręcił w bok, a z obu jego silników buchały kłęby dymu.
Turner i Kapok-Kid zerwali się jednocześnie. Komandor rzucił się błyskawicznie pod burtę pomostu.
Trzeci heinkel sypnął po mostku pociskami - pomost bojowy to ulubiony cel lotników. Turner czuł na
policzkach i włosach podmuch przelatujących tuż obok pocisków. Odwrócił się twarzą w dół i
wyciągnął na deskach. Przed oczyma stał dostrzeżony w ułamku sekundy obraz: Chrysler z wyrwaną
w plecach dziurą wielkości męskiej dłoni; chłopiec, co rozkrzyżowany na oerlikonach ciężarem swego
ciała skierował je w niebo, a zaciśniętymi w śmiertelnym skurczu palcami nie przestawał strzelać.
Działka będą grały, dopóki w bębnach amunicyjnych nie zabraknie naboi.
Działa konwoju milkły jedno po drugim. Huk silników samolotowych ginął w oddali. Atak był
skończony.
Turner wstał. Tym razem zrobił to powoli, ociężale. Spojrzał na oerlikony. Odwrócił się. Jego
twarz nie wyrażała żadnych uczuć.
Usłyszał za sobą dziwny, bulgoczący kaszel. Błyskawicznie odwrócił się w tył. Zamarł,
przyciskając do siebie ręce.
Oparty o admiralski fotel, na deskach pokładu siedział Kapok-Kid. Obok niego Carrington. Pierś
nawigatora w miejscu, gdzie widniało wyhaftowane J", poszarpana była pociskami karabinów
maszynowych. To zapewne ten cios odrzucił Kapok-Kida w drugi koniec mostku.
Turner stal bez ruchu. Wiedział już, że Kidowi pozostało tylko kilka sekund, że najmniejszy ruch
może przerwać cieniutką, jedwabną nić życia.
Wydawało się, że Kapok-Kid odzyskuje świadomość, że dostrzega komandora. Jego zwykle [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy