Metcalfe Josie WÄdrowcy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

szlafroku.
- Wiesz, nawet fartuch pozwala zgadnąć, że masz wspaniałe nogi, a
przecież na przykład kostium kąpielowy odsłania o wiele więcej -
zauważył. - W końcu jestem mężczyzną - dodał. - Nie możesz wymagać,
żeby widok tak pięknej kobiety pozostawiał mnie całkowicie obojętnym.
Niepewna jego intencji, nie odwracała jednak wzroku. Nie mogła.
Patrzyła na niego, aż odruchowo zwilżyła językiem wargi, a on, widząc to,
boleśnie westchnął.
Chce mnie dobić? - zastanawiał się. Nie może być aż tak niewinna, na
jaką wygląda, skoro samym spojrzeniem potrafi doprowadzić jego krew do
stanu wrzenia.
Zanim zdążył pomyśleć, co robi, podszedł do niej i wyjął jej z rąk
kubek. Postawił oba naczynia na nocnej szafce i przysiadł na krawędzi
łóżka.
- Lauren... - szepnął.
Wiedział, że nie powinien tak postępować, że to się zle skończy, nie
mógł się jednak powstrzymać. Zbliżając do Lauren twarz, widział jej
szeroko otwarte oczy. Gdy dotknął jej ust, opuściła powieki, postanawiając
przestać ze sobą walczyć. Pomiędzy jednym uderzeniem serca a drugim
uległa mu. Wreszcie go objęła. Zrazu niepewnie, potem mocniej, jakby już
nie chciała go wypuścić z rąk.
Była wszystkim, czego mógł kiedykolwiek pragnąć, ciepłem, światłem i
radością zaklętymi w jednej tylko osobie. Czekał od lat na ten pocałunek.
Na pewno minęły lata, odkąd całował Erice i...
Erica!
RS
55
Zastygł. Zimny prysznic poczucia winy zmył z niego pożądanie. Co on
najlepszego robi?
- Jest mi bardzo przykro - wykrztusił, odwracając głowę.
- A mnie nie - stwierdziła łagodnie, nadal się do niego przytulając.
- Co?
- Nie jest mi przykro.
- Dlaczego?
- Bo dobrze całujesz - wyjaśniła z niespodziewanym uśmiechem i
przygarnęła go jeszcze mocniej.
Marc czuł, że pali go twarz. Zdusił w ustach przekleństwo. Czerwienić
się, mając trzydzieści dziewięć lat? Co sobie Lauren o mnie pomyśli?
- Od dawna tego nie robiłem, a nigdy nie czułem się tak jak teraz -
przyznał bezradnie.
- Naprawdę?
- Jest już pózno. - Oswobodził się, wstał i cofnął o krok. - Należy się
nam trochę snu.
- Marc? - zawołała cicho, gdy opuszczał pokój. Nie mógł tego nawet
słuchać, nie dowierzał sobie.
Bał się, że jeśli zostanie, nie poprzestanie na kolejnym pocałunku. To,
co nastąpiłoby nieuchronnie potem, nie może się stać.
Zszedł na dół i znów usiadł w fotelu. Wszystko jedno. Wiedział
doskonale, że nie usnąłby nawet w łóżku.
W domu na odludziu zapanowała cisza. Gdy przedtem usłyszał odgłos
spadającego na podłogę ciała, pobiegł na górę pewien, że ktoś się włamał i
zaatakował śpiącą Lauren. Czyżby ten sam mężczyzna co na parkingu?
Mimo radykalnej zmiany trybu życia Marc nie opuściłby nikogo, kto
potrzebował pomocy. A jeśli do tego tym kimś jest Lauren?
Westchnął, wyciągnął się w fotelu, zrezygnowany i przygotowany do
tego, że spędzi bezsenną noc. Zresztą... za nic nie ujawniłby tego gościowi,
ale w domu nie miał drugiego łóżka.
Minął kolejny tydzień, zadumała się Lauren w drodze do sali
fizykoterapii. Przynajmniej tym razem opuściła oddział wystarczająco
wcześnie, by przybyć punktualnie na zajęcia. Miała ze sobą torbę z
wypranymi fartuchami i stos powielonych materiałów, które zamierzała
rozdać uczestniczkom kursu.
Pchnęła ramieniem drzwi.
- Lauren, chciałem cię złapać, zanim się zjawią twoje panie.
RS
56
Upuściła wszystko, co niosła.
- Marc! - krzyknęła, schylając się, żeby pozbierać rzeczy z podłogi. -
Jeśli zamierzasz nadal mnie tak straszyć, zawieszę ci na szyi dzwoneczek
jak krowie.
Ukryła w ten sposób radość z jego obecności, tym większą, że w ciągu
tygodnia widzieli się tylko przelotnie, raz czy dwa.
Gdy we wtorek obudził ją dzwięk jego budzika, zeszła na dół i
przekonała się, że Marc zjadł już śniadanie i wyjechał do pracy. Zostawił
kartkę. Miała wziąć sobie jedzenie, a potem, wychodząc, zamknąć drzwi.
Druga kartka, z numerem telefonu polecanego przez Marca elektryka,
czekała na nią na oddziale. Potem już Marc się z nią nie kontaktował, toteż
nabrała przekonania, że nie zjawi się także na zajęciach. Co wobec tego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy