[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jasne kolory i mawiał, że kobiety w czerni wyglądają jak kruki!  tłumaczyła.
 Ja jestem tego samego zdania  odparł markiz.  Jeśli wierzy pani, że ojciec i matka
są teraz razem szczęśliwi, czarna suknia byłaby tylko stratą pieniędzy. Nie musi pani chyba
nikomu udowadniać swego smutku.
 Jest pan taki wyrozumiały  stwierdziła. To był komplement, ale markiz miał
wrażenie, że
Isla powiedziałaby go również innemu mężczyz
nie, który zająłby się nią tak jak on.
Spakowała swoje stroje i dołożyła jeszcze kilka sukien matki, bo wiedziała, że będą na nią
pasowały. Zapełniła kufer i poszła do sypialni rodziców. Podeszła do toaletki.
Zastanawiała się, co zabrać ze sobą. Wzięła srebrną szczotkę do włosów i srebrne lusterko,
po czym otworzyła szuflady. Wiedziała, że po matce nie została żadna biżuteria. Kilka
drobiazgów, które miała za życia, sprzedała, żeby opłacić szkołę córki. Isla wiedziała
również, że niewielka suma, którą zostawiła jej babka, została przeznaczona na ten sam
cel. Znalazła kilka chusteczek i włożyła je do kufra. W drugiej szufladzie na samym dnie
dostrzegła wielką kopertę. Wyjęła ją i przeczytała napis widniejący na wierzchu:
Dla Isli. Otworzyć po mojej śmierci i po śmierci Keegana Kenwaya.
Dziewczyna spojrzała zaskoczona. Zastanawiała się, dlaczego nigdy wcześniej nie
widziała tej koperty. Potem przypomniała sobie, że nie ruszała nigdy osobistych rzeczy
matki, by nie rozdrapywać ran. Po śmierci mamy wszystko zostało tak, jak było. Ojciec
zresztą też tego chciał. Poczuła żal, że wcześniej nie znalazła tej koperty. Potem
zrozumiała, że miała przeczytać list, który jest w środku, dopiero po śmierci ojca.
Ostrożnie otworzyła kopertę i wyjęła jej zawartość: plik papierów tak grubych jak książka,
a wszystkie zapisane kształtnym, równym pismem mamy.
Moja droga, mała Islo
Piszę ten list, ponieważ nie czuję się dobrze i obawiam się, że jeśli umrę, nigdy nie dowiesz
się prawdy. Nie chciałam jednak, byś ją poznała, nim umrze twój ojciec. Bardzo by go to
bolało, więc proszę Cię, byś zawsze go kochała i szanowała równie mocno jak do tej pory.
Chciałabym, żebyś kochała również mnie i nie czuła oburzenia ani złości, kiedy powiem Ci
o tym, co tak długo trzymałam w tajemnicy.
Isla wzięła głęboki oddech i przez chwilę bała się odwrócić kartkę. Co tak ważnego chciała
jej przekazać matka? Na początku czuła lęk, ale potem skupiła się na treści, coraz bardziej
zdziwiona. Matka
pisała obrazowo. Dziewczyna czytała z zaciekawieniem, jakby to nie była prawdziwa
historia, lecz barwnie napisana powieść przygodowa. Dowiedziała się, że jej matka była
córką majora Bruce'a McDonalda i jego żony. Była ich jedynym dzieckiem. Mieszkali w
Edynburgu, gdzie po krótkiej służbie zagranicznej jej ojciec został adiutantem na zamku
Edynburg. Bruce McDonald ożenił się z córką sir Roberta Arkraya, który mieszkał pod
Edynburgiem. Ich córka Janet miała wielu przyjaciół w tym mieście. Była bardzo ładna,
więc często zapraszano ją do domów ważnych osobistości w Edynburgu i okolicach.
Kiedy Janet skończyła osiemnaście lat, uczestniczyła w dorocznym balu regimentu, na
który przyjeżdżali jego byli żołnierze. Tego roku pojawił się również hrabia Strathyre,
który służył w regimencie jako młody chłopak. Przyjechał z północy i po raz pierwszy miał
okazję poznać żony i dzieci wszystkich żołnierzy regimentu. Wieczorem odbyła się
uroczysta kolacja, a po niej bal. Janet uczestniczyła w obu wydarzeniach.
Zanim hrabia wyjechał z Edynburga do swego zamku na północy, zakochał się w córce
majora McDonalda i poprosił ją o rękę. Pod względem pozycji społecznej małżonków była
to doskonała para, więc nikt nie przejmował się faktem, że mężczyzna dobiegający
pięćdziesiątki bierze sobie za żonę osiemnastolatkę.
Janet wyszła za niego i wyjechała do jego posiadłości na północy. Ziemie hrabiego
sąsiadowały z Sutherland i Caithness. Dziewięć miesięcy po ślubie powiła mężowi syna,
spadkobiercę, na którego hrabia długo czekał. Chłopcu przy chrzcie dano imię Iain i przez
jakiś czas malec wzbudzał w ojcu równie wielkie zainteresowanie jak łowienie ryb i
myślistwo, które przeważnie wypełniały czas starszemu panu. Hrabia nigdy nie pomyślał,
że zamek leżący daleko na północ od Edynburga może być dla jego żony miejscem
smutnym i samotnym, tym bardziej że odwiedzali go tylko mężczyz
ni w jego wieku.
Pięć lat póz
niej urodziło się drugie dziecko, córka, którą ochrzczono imieniem Isla. W tym
czasie Janet się zbuntowała. Czuła, iż musi wyrwać się ze smutnego zamku i uciec od
ciągłych rozmów o męskich sportach. Z trudem przekonała męża, by pozwolił jej
odwiedzić rodziców. Do tej pory dwa razy przyjechali oboje w odwiedziny do córki, ale
ona nie mogła wybrać się do swego rodzinnego miasta. Tym razem jednak uzyskała zgodę
i pozostawiła Iaina w rękach bardzo rozsądnej niani, która opiekowała się nim od narodzin.
Zabrała ze sobą Islę i wyjechała. Chciała pokazać rodzicom nowo narodzone dziecko.
Kiedy znalazła się w Edynburgu, zrozumiała, jak bardzo brakowało jej towarzystwa ludzi
w jej wieku. Radowały ją cotygodniowe tańce i występy teatralne.
Isla przewracała strony i czytając, czuła radość matki z powrotu do rodzinnego miasta.
Domyślała się, jak wspaniałe wydawało jej się wszystko po tak długiej nieobecności.
Podejrzewam, że to musiało się stać. Poszłam do teatru na  Hamleta" i zakochałam się w
Keeganie Kenwayu!
Dziewczyna westchnęła głośno, czytając te słowa. Wprost nie mogła uwierzyć, że jej
ojcem tak naprawdę nie był Keegan Kenway, ale hrabia Strathyre! Matka opisywała, jaki
przystojny był Keegan i że nie mogła mu się oprzeć, choć był tylko aktorem. Był synem
burmistrza Edynburga. Zaczął robić karierę w chórze chłopięcym w katedrze. Z
piewał tak
pięknie, że ludzie chodzili do kościoła tylko po to, żeby go posłuchać. Brawa, jakie
otrzymywał po swoich występach w kościele, sprawiły, że zdecydował się zostać aktorem,
choć jego rodzice byli temu stanowczo przeciwni. Pewnego dnia do Edynburga zawitała
znana trupa teatralna. Keegan błagał aktorów, żeby zabrali go ze sobą w trasę. Zgodzili się.
Po upływie trzech lat został uznany za jednego z najbardziej utalentowanych aktorów
brytyjskich. Kiedy w wieku trzydziestu lat spotkał Janet, był już gwiazdą, którą ludzie
chcieli zobaczyć w teatrze niezależnie od tego, czy grał w sztuce Szekspira czy w
popularnym melodramacie.
Janet pisała dalej:
Kiedy go ujrzałam, zakochałam się natychmiast. On czuł to samo do mnie. Byliśmy oboje
dość dorośli, żeby wiedzieć, co robimy, i dlatego proszę Cię, Kochanie, żebyś mi wybaczyła
to, co za chwilę napiszę. Uciekliśmy razem i nic innego nie miało dla nas znaczenia.
Oczywiście rodzice Janet byli głęboko oburzeni jej zachowaniem. Rodzice Keegana
zresztą też. Janet nigdy nawet nie przeszło przez myśl, że powinna oddać córkę ojcu.
Zostawiła mu syna i sądziła, że to powinno wystarczyć. Isla była jeszcze malutka i po-
trzebowała matki.
Niedługo potem Keegan Kenway znalazł miejsce w teatrze w Londynie. Był szczęśliwy z
Janet i oboje się obawiali, że ktoś mógłby rozpoznać hrabinę Strathyre, więc wiedli ciche,
spokojne życie. Rzadko zdarzało się, żeby pojawiali się razem publicznie, nawet po wielu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

dona35.pev.pl