Sandemo_Margit_ _Saga_o_Czarnoksiezniku_Tom

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Nie! wrzasnął ktoś trzeci. Zmienić kurs! Na prawą burtę! Na prawą!
Boże, oni płyną prosto na nas, pomyślała Tiril. Odruchowo uskoczyła w bok.
Nero uczynił to samo, ale Ester pomimo podmuchów wiatru trzymała się prosto
i zanosiła głośnym śmiechem.
Z barkentyny dobiegały wydawane głośno rozkazy. Zaiskrzyło i zaskrzypia-
ło, gdy wielki statek usiłował zrobić zwrot. Wzniósł się nagle nad Tiril jak góra,
drewno zazgrzytało o skały. Załoga zaniosła się krzykiem strachu i gniewu, za-
trzeszczał kadłub, przechylając się pod niebezpiecznym kątem. . .
47
Barkentyna znalazła się poza pasem szkierów.
Udało nam się szepnęła Tiril. Uratowaliśmy ich!
Ester jednak jej nie słyszała, może i lepiej dla Tiril, bo rybaczka była zupełnie
innego zdania.
Do kroćset! wrzeszczała. Przepłynęli obok, jak to możliwe! Do stu
tysięcy piorunów, oby ich diabli. . .
I tak dalej w tym samym stylu przez kilka minut. Zdumiewające, żadne z prze-
kleństw się nie powtórzyło!
Do Tiril wreszcie dotarło, czego dotyczy cała ta tyrada, że za pózno zgasiły
mniejsze ognisko.
Zamiarem Ester było tak nakierować statek, aby roztrzaskał się o wysokie
skały wznoszące się na brzegu, pośrodku wyspy. Wszyscy kapitanowie wiedzieli,
że ogień płonie na jej południowym krańcu i wobec tego należy trzymać kurs
na południe. Gdy zamiast tego zapalono ognisko na północnym krańcu wyspy,
a statek obrał kurs na lewą burtę, musiał wpaść na skały. Prosto w objęcia śmierci.
Powlokły się do domu, Ester przeklinała i popłakiwała. Właśnie wtedy Tiril
z przerażającą jasnością uświadomiła sobie bolesną prawdę.
Już wiedziała, że zamknięta izdebka, tak pilnie strzeżona przez Ester, kryje
w sobie kosztowne rzeczy z wraków statków, które rybaczka zwabiła na skały,
a potem splądrowała.
Z rozpaczą w sercu zastanawiała się, ilu ludzi znalazło tu swoją śmierć.
Piractwo z lądu. . .
Kiedyś, dawno temu, o tym słyszała.
Dość powszechne zajęcie wzdłuż wybrzeży. %7łniwa w szalejącej burzy.
Rozdział 7
W duszy Tiril coś pękło.
Przyjazń z Ester dawała jej wiele radości. Przekonanie, że wszyscy ludzie
są z gruntu dobrzy, nawet jeśli wywodzą się z najniższych warstw społecznych,
ogrzewało jej serce. Ester stanowiła żywy przykład potwierdzający teorię Tiril.
Pomimo że była wulgarna i nie dało jej się nazwać wzorową chrześcijanką czy
ozdobą rodu ludzkiego, serce miała ze złota.
Piractwa jednak Tiril nie mogła tolerować.
Dziewczynę, która była tak pełna miłości dla bliznich, raz po raz strącano
z chmur na ziemię i odzierano ze złudzeń, aż w końcu całą swą miłość skierowała
na zwierzęta.
Przy Ester odzyskała równowagę i dawną wiarę w człowieka.
Teraz radość życia Tiril znów się załamała.
Zniszczenie statków, przedmiotów materialnych, nie miało dla niej takiego
znaczenia, choć jakakolwiek forma kradzieży była jej obca. Ester żyła w biedzie,
należało zrozumieć jej pragnienie posiadania jakiegoś dobytku.
Natomiast z myślą, że na statkach, które Ester przywiodła na zagładę, zginęli
ludzie, dziewczyna nie umiała się pogodzić. Po prostu nie umiała.
Nie mogła przestać lubić Ester przyjaciół wszak akceptuje się wraz ze
wszystkimi ich wadami ale śmiertelnie się bała, że kolejne statki zabłądzą na
te wody.
Ester długo była niepocieszona.
Taka wspaniała barkentyna! I nie wcelowała, przepłynęła obok.
Raz Tiril odważyła się powiedzieć:
Chyba stało się lepiej. Na pokładzie mogli być niewinni ludzie, dzieci,
kobiety, pies. . .
Wiedziała, że sprzeciwianie się Ester może okazać się niebezpieczne.
Do kroćset, nie obchodzi mnie, kto jest na pokładzie! Są tak obrzydliwie
bogaci, że nic im nie zaszkodzi, jeśli stracą niektóre rzeczy. I tak im nie zabraknie!
Cóż za pokrętna argumentacja! Ze statku, który rozbił się na tych skałach, nikt
nie mógł się uratować.
49 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy