Anderson Karen W pogoni za szczÄĹciem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

w nadziei, że ją wypuszczę.
Zrobiłeś to?
Austin spojrzał na nią przeciągle i uśmiechnął się
złośliwie.
Nie. Oddałem ją w ręce policji. Myślałem, że jej
na mnie zależy, ale cały czas mnie oszukiwała.
Zawładnęło nią poczucie winy, kiedy pomyślała,
W pogoni za szczęściem 205
że też zamierza oszukać Austina. Z zamyślenia
wyrwała ją kelnerka. Maxie zamówiła margaritę
i miseczkę posole z pan dulce, indiańskim słodkim
chlebem z sopaipillas. Austin zamówił carne adova-
da, miękką wieprzowinę marynowaną w sosie
z czerwonych chili, ziół i przypraw oraz również
margaritę.
Musiała mu uciec, a oszukanie go było jedynym
na to sposobem, bo nie zamierzał jej puścić. Myśl
o tym, że mogłaby zawieść Dorrie, sprawiła, że łzy
napłynęły jej do oczu. Nikomu nie życzyła takiej
sytuacji i konieczności takiego wyboru. Zdradzić
mężczyznę, który zaczął dla niej znaczyć wszystko,
albo siostrę, która tyle razy wydobywała ją z kłopo-
tów. %7łeby uratować siostrę, musiała zrezygnować
z życia z mężczyzną, którego rozumiała. Ale nie
mogła zawieść siostry, nie tym razem.
Przykro mi, że cię zraniła powiedziała.
Jego oczy pociemniały, ich miodowa barwa za-
mieniła się w brąz, jakby odbił się w nich cień
przelatującego kruka.
Wierzę odrzekł cicho i odwrócił wzrok.
Skrzywiła się.
Usiłujesz zmienić temat?
Jaki temat?
Kelnerka przyniosła im dwa ogromne kieliszki
margarity. Upiła łyk, żeby zebrać siły i ochłodzić
gardło. Na języku poczuła smak soli zmieszany
z gorącym, piekącym smakiem tequili i limonki.
206 Karen Anders
Austin zrobił to samo. Maxie patrzyła zafas-
cynowana, jak napinały się jego mięśnie, kiedy
przełykał. Chociaż rano go ogoliła, jego policzki
znów pokryte były ciemną szczeciną, która tylko
podkreślała niebezpieczny wygląd Renegata.
Nie wywiniesz się, Taggart.
Przez chwilę myślała, że jej odpowie, ale jego oczy
pociemniały.
Niby od czego?
Od opowiedzenia mi o tym, jak poświęciłeś
swoje marzenia dla rodziny.
Westchnął.
Zrezygnowałem z FBI dla mojej 15-letniej
siostry i matki. I co z tego?
I co z tego? Były ważniejsze niż twoje marze-
nia. Niewielu mężczyzn by to zrobiło.
Austin patrzył na nią w milczeniu.
Co się stało?
Mówiłem ci już, że zaraz po liceum wstąpiłem
do wojska.
Walczyłeś gdzieś? Jesteś zbyt młody, jak na
wojnę w Zatoce Perskiej.
Służyłem trochę za granicą, ale nie uczest-
niczyłem w żadnym konflikcie zbrojnym.
Jak się stamtąd wydostałeś?
Po prostu poprosiłem o zwolnienie. Upił
kolejny łyk.
I co się pózniej stało?
Już ci mówiłem. Zostałem łowcą nagród.
W pogoni za szczęściem 207
A co z FBI?
Co masz na myśli?
Maxie zesztywniała. Ton jego głosu mówił, żeby
się od tego tematu trzymała z daleka.
Jak bliski przyjęcia byłeś? nalegała, choć jego
oczy stawały się coraz ciemniejsze.
Jesteś jak huragan. Nie można cię ominąć.
Trzeba się z tobą spotkać. Znów spojrzał w niebo,
jego oczy zatrzymały się jak wzrok kochanka piesz-
czącego ukochaną. Wezwanie na szkolenie przy-
szło w tym samym czasie, co telefon od mojej babci.
Jego odpowiedz przepełniła Maxie bólem. Był tak
blisko. W jego głosie wyczuła nutkę żalu i poczuła się
jeszcze gorzej.
To musiało być bardzo bolesne.
Zamknął oczy i powiedział:
Zostaw to, Maxie. To skończone. Dokonałem
wyboru i nigdy go nie żałowałem.
Poświęciłeś wszystko dla swojej rodziny wy-
szeptała.
Czy mogła zrobić mniej dla swojej siostry? Niech
go diabli wezmą. Niech go diabli wezmą za to, że
wszedł w jej życie. Pomyślała o tym, co zrobił,
i poczuła się malutka. Już samo to wystarczało, żeby
się rozpłakać. I zakochać się w nim.
I to właśnie ona musiała się w nim zakochać.
Niech go cholera!
208 Karen Anders
Po kolacji spacerowali po zakurzonych uliczkach.
Raz jeszcze dotarli do parku. Maxie uśmiechnęła się
do niego pełnym czułości uśmiechem. Austin pode-
jrzewał, że takim samym uśmiechem Dalila ob-
darzyła Samsona na chwilę przed obcięciem mu
włosów.
Wygląda znajomo?
To miejsce, w którym wczoraj zagubiliśmy się
w deszczu. Wspomnienie jej miękkiego ciała pod
jego palcami rozpaliło go do czerwoności.
Dobrze, że gliniarze nie widzieli nas przez tę
zieleń.
Wheeler Peak był zamglonym zarysem na ciem-
nym północnym niebie.
Odwróciła się do niego i wzięła go za rękę, całując
jego palce.
Dokąd nas to zaprowadzi?
Wziął jej twarz w swoje dłonie.
Sam chciałbym wiedzieć.
Naprawdę nie widzisz wyjścia?
Bardzo tego żałuję, ale tu chodzi o coś więcej
niż tylko zawiezienie cię do Sedony. Myślę, że już
wiesz.
Przerwał i spojrzawszy jej w twarz wiedział, że
to rozumiała. Zcisnęło mu się serce, bo nikt, nawet
jego matka, nie rozumiał, dlaczego tak dużo po-
święcił.
Chodzi o to, żeby twój ojciec był z ciebie
dumny, prawda?
W pogoni za szczęściem 209
Objęła się ramionami i szybkim ruchem potarła
gęsią skórkę na ramionach.
Zimno ci?
Zdjął koszulę, zostając w samym podkoszulku, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy